Onze honden

Voordat ik kan bedenken dat ik misschien wel een hondje wil, dient er zich al weer een aan. Zo is het steeds gegaan en het is goed zo. Ze komen op mijn pad via verschillende wegen. En dat waren geen makkelijke wegen voor ze. Ze zijn getekend voor het leven.  Als baasje moet je je daar erg bewust van zijn, dat realiseer ik me steeds meer. Een van mijn honden (bruine Tommie) is een stafford, een pittige, sterke, op alles jagende hond, die een stevige opvoeding nodig heeft. Hij moet dus luisteren en gehoorzamen, anders heb ik echt een probleem.

Streng zijn vind ik soms best moeilijk, want oh! als een stafford je aankijkt met een scheef koppie……Deze hond heeft me zoveel geleerd over honden. En over mezelf. Over leiderschap. Over de consequenties van je keuzes om deze honden te adopteren. Over onvoorwaardelijkheid

Hij kwam bij mij in tijdelijke opvang vanuit een noodasiel in Spanje, om geadopteerd te worden, maar bleek niet herplaatsbaar. Liefdevolle hulpverleners vonden het humaan hem in te laten slapen. Leven in doodsangst is geen leven. Ik wilde het toch proberen en heb hem gehouden. De eerste maanden heeft hij uit angst voor mensen -en dus ook voor mij- zich verscholen achter Kali. Veel geduld en veel trainen, stapje voor stapje tot aan face your fears.
Mijn andere hond is dus Kali. Ze hield zich in Frankrijk schuil in een van de schuren op mijn terrein, toen ik aankwam uit Nederland. We schrokken ons te pletter toen we elkaar zagen, ik gaf een gil, zij een blaf, en toen kwam alles goed. Ze bleek bij een zwervende zigeuner te horen die een roedel honden bij zich had, maar sinds enkele weken terminaal in het ziekenhuis in Toulouse lag. Wij als buurt ontfermden ons met goedvinden van het baasje over de roedel en zo was Kali (betekent zwart van kaligrafie in het zigeuners) opeens een huishond met 2 nationaliteiten. En dat bevalt haar uitstekend.
Mijn eerste hondje was een zwervend vals Yorkshire terriertje. Inmiddels is dit Foxje al jaren dood.